W artykule weryfikuję tezę, że zmiany w procesach integracyjnych dokonywane w okresie kryzysu strefy euro zmierzają w trzech głównych kierunkach. Po pierwsze, charakteryzują się wzrostem zarządzania międzyrządowego i wzmocnieniem władzy politycznej największych państw członkowskich. Po drugie, w czasie kryzysu rosły formalne i nieformalne kompetencje instytucji technokratycznych, między innymi Komisji Europejskiej oraz EBC. Obie instytucje ulegały przy tym presji politycznej ze strony największych rządów narodowych. Prowadziło to do zmniejszenia ich autonomii i silniejszego podporządkowania państwom zajmującym centralną pozycję w systemie władzy. Po trzecie, twierdzę, że okres kryzysu stał się okazją do wzmocnienia procesów segmentacyjnych w Europie. Choć nie wiadomo, czy wspomniane zmiany są tymczasowe, czy też mają bardziej trwały charakter — niemniej mogą poważnie wpłynąć na dalsze losy UE.
Changing the integration model in times of the euro zone crisis
In this article I verify the thesis that changes in integration processes carried out during the crisis of the euro zone proceed in three main directions. Firstly, towards the strengthening of intergovernmentalism and political power of the largest Member States. Secondly, towards the increase in formal and informal competences of the EU technocratic institutions, including the European Commission and the ECB. Both institutions have yielded to political pressure from powerful governments. This led to a reduction in autonomy of these institutions and their stronger subordination to the most influential Member States. Thirdly, the crisis has provided an opportunity to reinforce the segmentation in Europe. Although it is not known whether these modifications are temporary or have a more lasting nature — they could nevertheless influence the future of the EU.