Ideologizacja Mickiewicza rozpoczęła się z nadejściem „sowieckiego raju” i nasilała wraz z obecnością Sowietów na dawnych Kresach. Upolitycznieniu twórcy służyły przede wszystkim akcje o charakterze masowym: wiece, akademie, wystawy okolicznościowe i uroczystości jubileuszowe. Usilnie starano się umieścić Mickiewicza w panteonie internacjonalistycznych twórców, rewolucjonistów-demokratów, bohaterów walki o wolność ludu oraz piewców zbliżenia polsko-rosyjskiego, a starannie wyselekcjonowane jego utwory wpisać w propagandowy dyskurs na temat „jedynie słusznej” wizji literatury, która potwierdzi siłę oraz ponadczasowość literatury socjalistycznej. Najbardziej popularną strategią językową stosowaną w prasie oficjalnej („Czerwony Sztandar”) była strategia pozornej pochwały.