Skąd bierze się chęć mówienia o uczestnictwie i dlaczego raz jeszcze? Warto podjąć temat ponownie nie dlatego, że rozważania zawarte w numerze XIX „Prac Kulturoznawczych” były niewystarczające, niepełne. Przeciwnie: owe refleksje ujawniły niezwykle istotny teoretyczny, a często metateoretyczny obszar domagający się badań nad samą teoretyczną kategorią „uczestnictwa”. Odpowiedzieć chcemy na pytania, jak różne zwroty obecne we współczesnej humanistyce (językowy, tekstualny, kulturowy, performatywny) otwierają przestrzeń kolejnych problemów badawczych, bardziej szczegółowych pytań i wątpliwości wiązanych z „uczestnictwem”. Obecną sytuację Markus Miessen diagnozuje jako „koszmar partycypacji”, machinę wciągającą demokratycznie i równościowo wszystkich, domagając się uwagi, zaangażowania, działania. Doskonale pokazał tę wszechogarniająca siłę kultury Peter Beilharz w artykule stanowiącym jednocześnie pretekst do szerokiej dyskusji zamieszczonej w XX numerze „Prac Kulturoznawczych”.