Wyobraźnia konstytuuje realistyczne przedstawienie, ustanawia samą jego możliwość, a także powołuje do życia wszystkie formy, które w uskokach „normalności”, w tym, co dziwaczne czy magiczne, tworzą światy potencjalne, jeszcze nieurzeczywistnione, ale takie, które można albo nawet trzeba pomyśleć. W owym imaginatywnym otwarciu rzeczywistości na przyszłość nie należy widzieć ani odmiany eskapizmu, ucieczki od świata w wyobrażone, nieistniejące uniwersa, ani apolityczności, lecz raczej konsekwencję przyjęcia założenia, że obecna forma stosunków społecznych nie jest dana raz na zawsze, że można ją pomyśleć na nowo, szukać dróg ujścia. W niniejszym wydaniu Praktyki Teoretycznej, będącym kontynuacją opublikowanego w tym roku numeru 2(52), za temat obraliśmy związek realizmu i wyobraźni oraz nowe formy powstałe ze splotu tych dwu pojęć.