Jeszcze niedawno komputery, internet, nowe media, digitalizacja i cyberprzestrzenie budziły powszechny entuzjazm i wielkie nadzieje na wspaniałą przyszłość. Od końca ubiegłego wieku uczeni i publicyści zaczęli jednak skłaniać się ku pesymizmowi, a nawet katastrofizmowi. W miejsce bezkrytycznego optymizmu coraz częściej pojawia się cyberfobia i panika medialna. Dotychczasowy paradygmat badań nad skutkami spontanicznego i bezrefleksyjnego odbioru mediów i nad wykorzystaniem technologii cyfrowych w szeroko rozumianej infosferze jest na wyczerpaniu lub już się wyczerpał. Cyberprzestrzeń jest zawodną i złudną alternatywą wobec nierozpoznawalnej i wymykającej się kontroli rzeczywistości codziennego życia. Tylko pozornie zwraca nam utracone poczucie sprawstwa, wolności i podmiotowości.
