Artykuł stara się uchwycić kluczowe zmiany, które wywołała cyfrowa rewolucja w ekosystemie informacji, w tym fragmentaryczność, negatywizm oraz stosowanie emocjonalnych filtrów, blind spotów, under- i overreportingu. Starając się wpisać w nurt publikacji podsumowujących trendy prezentacji rzeczywistości we współczesnych mediach i dziennikarstwie, autor kładzie nacisk na funkcjonalne aspekty konstruowania przekazów, takie jak research czy priorytety w wyborze źródeł i metody konwersji. Wskazuje również zagrożenia ze strony „cyfrowej narracji” — przede wszystkim porzucanie przez dziennikarstwo tradycji służby społecznej na rzecz „produkcji wiadomości”. Symbolem redefiniowania tradycyjnych ról mediów i dziennikarstwa jest tytułowa przestrzeń pomiędzy doksą a episteme, w jakiej zdaniem autora znalazły się obydwa systemy.
