Artykuł przedstawia fenomen wirtualnych form upamiętnienia zmarłych (od e-cmentarzy i innych wirtualnych miejsc pamięci po projekty awatarów-klonów jako kontynuatorów i naśladowców użytkowników) z perspektywy koncepcji uobecnienia opisanej przez Juliusza Domańskiego. Autorka artykułu stawia tezę, że współczesne, związane z rozwojem technologii sposoby „uwiecznienia” w sieci bliskich, którzy odeszli, są kolejną odsłoną scenariusza kultury (w rozumieniu Aleksandra Woźnego) polegającego na poszukiwaniu sposobu, aby w jakiejś postaci zachować poczucie obecności zmarłego wśród żywych. Funkcje, które pełniły między innymi pieśń, pismo, nagrobek, przejmują wirtualne profile zmarłych, aktywne po ich śmierci konta na portalach społecznościowych, algorytmy „kontynuujące” ich działalność w internecie. Odwołując się do zjawiska metamorfozy magicznej, autorka wskazuje, że nieżyjący już, uobecnieni w nowych mediach ludzie „nie wszystek umarli”, wydają się wciąż (tele)obecni, duchowo bliscy, trwający w świecie wirtualnym.
