Celem artykułu jest przedstawienie tradycji „jasnościowców”, to jest członków Szkoły Lwowsko-Warszawskiej, jej postulatów metodologicznych oraz stylu naukowego. Artykuł składa się z trzech zasadniczych części. W pierwszej autor przedstawia sylwetkę Kazimierza Twardowskiego jako nauczyciela i odnosi się do opisanego przez niego problemu jasności i niejasności stylu. W części drugiej autor rekonstruuje charakterystykę języka i stylu Szkoły przedstawioną przez Marię Rzeuską oraz konfrontuje ją z receptami na zrozumiałość wypowiedzi sformułowanymi przez Walerego Pisarka. W części trzeciej autor przedstawia wyniki przeprowadzonych analiz tekstowych ilustrujących, w jaki sposób postulaty jasności i uzasadnienia odzwierciedlały się w stylu pism wybranych reprezentantów SLW. Wstępne wyniki potwierdzają, że deklarowana przez przedstawicieli dążność do jasnego wysłowienia myśli przejawia się w ich tekstach. Przedstawione wyniki zdają się także świadczyć o potrzebie rewizji różnych obserwacji ilościowych dotyczących stylu naukowego na większych próbkach.