Fragen der regionalen Onomastik im deutsch-slawischen Kontaktraum

Abstrakt

Problemy onomastyki regionalnej w niemiecko-słowiańskim obszarze kontaktów językowych

Niemiecko-słowiański obszar językowy w środkowej Europie jest przykładem kontaktów języków słowiańskich i niemieckich dialektów z ich regionalnymi odmianami. Sąsiedztwo języków na obszarze od Bałtyku po Morze Śródziemne zostawiło widoczne ślady zarówno w toponimii, jak i antroponimii. Wpływy i interakcje poszczególnych języków i ich odmian regionalnych mogą być rozpatrywane w kilku strefach: strefa A – dialekty połabskie i pomorskie oraz niemiecki; strefa B – staropolski obszar językowy determinowany wpływami języka niemieckiego; strefa C: łużycko-niemiecki obszar kontaktów; strefa D: kontakt języków bawarskosłowiańskiego i niemieckiego; strefa E: obszary słowiańskie w krajach alpejskich obecna Austria. Jednym z najważniejszych problemów jest szczegółowa analiza etymologiczna, prowadząca do rekonstrukcji form podstawowych. Odpowiadająca temu metoda badawcza została nazwana rekursją. Badania w tym obszarze pozwolą odpowiedzieć na pytania: jak można rozwinąć klasyfikację par imion, jakie odkrycia onomastyczne wzbogacają słowiańską i niemiecką historię języka, w jaki sposób analizować konfiguracje słowiańskich i niemieckich toponimów, a także opracować typologię integrafów.