Głównym celem artykułu jest udowodnienie tytułowej tezy, zgodnie z którą interpretacja prawnicza może być postrzegana jako działanie optymalizacyjne, ponieważ jest to działanie, które nieuchronnie zmierza do maksymalizacji wartości przedmiotu interpretacji (tekstu prawnego). Po-nadto, pragnę wykazać, że zarówno interpretacja prawnicza, jak i interpretacja filozoficzna mają wspólne cechy, takie jak intuicyjność, przez którą rozumiem niemożliwość stosowania empirycz-nych kryteriów prawomocności formułowanych twierdzeń. Zarówno w przypadku interpretacji pra-wa, jak i poznania filozoficznego interpretacja pełni funkcję optymalizacyjną, przez którą rozumiem ujawnianie aksjologicznego ładu w przedmiocie poznania.
