Przyjmowana w doktrynie prawa karnego koncepcja obiektywnego przypisania skutku ma stanowić dodatkowy filtr w badaniu samej przyczynowości, oparty na kryteriach stworzenia przez potencjalnego sprawcę bezprawnego ryzyka dla dobra prawnego i urzeczywistnienia się tegoż właśnie niebezpieczeństwa w danym, należącym do znamion, skutku. Stosowanie tej formuły przypisywalno-ści staje się jednak szczególnie problematyczne w konfiguracjach wieloosobowych, gdy ostateczne niebezpieczeństwo powstaje w wyniku kumulacji zachowań różnych podmiotów, w tym samego po-krzywdzonego. Niniejszy artykuł koncentruje się na kryteriach określania zakresu odpowiedzialności w takich układach i jest propozycją uzupełnienia porównań czysto ilościowych. W odniesieniu do tej kwestii przedstawione zostały też rozważania autorów niemieckich, zwłaszcza odnoszące się do za-gadnienia autonomii w podejmowaniu decyzji przez dysponenta dobra prawnego.
