Wykroczenie skłaniania do żebractwa (art. 104 k.w.)

Abstrakt

Przedmiotem analizy badawczej są znamiona wykroczenia skłaniania do żebrania, określonego w art. 104 kodeksu wykroczeń. Ma ono charakter bezskutkowy; po części jest powszechne, a po części indywidualne. Można założyć — opierając się również częściowo na poglądach wyrażanych w doktrynie — że żebranie ujęte w kodeksie wykroczeń oznacza usilne proszenie o wsparcie materialne, które pozwala scharakteryzować realizującego je jako żebraka, niemniej niebędące zbiórką — która nie narusza godności oraz dobrostanu zbierającego — na cel społecznie użyteczny (a w tym godziwy, moralny itd.) czy świadczeniem wzajemnym (z wyłączeniem świadczenia pozornego), które również nie powinno naruszać godności i dobrostanu osób w nim uczestniczących. Pokrzywdzonym rzeczonym wykroczeniem może być małoletni, bezradny, pozostający w stosunku zależności od sprawcy oraz będący pod opieką sprawcy. Wyrażany jest postulat de lege ferenda odnośnie do brzmienia przepisu i wyłączenia spośród niego „osoby oddanej sprawcy pod opiekę”.