Opracowanie dotyczy problematyki nadzwyczajnego obostrzenia kary sprawcy dopuszczającego się przestępstwa w warunkach czynu ciągłego. Koncentruje się na kilku kwestiach. Po pierwsze, podejmuje próbę oceny prawnokarnych następstw wynikających z wprowadzonego do ustawy karnej w 2020 roku przepisu art. 57b k.k. Ukazuje dwa oblicza tego unormowania. Z jednej strony zwraca uwagę na mankamenty, a nawet absurdy tej regulacji, które mogą ujawniać się w praktyce funkcjonowania tego przepisu. Z drugiej, wskazuje jego walory, doceniając niebagatelną funkcję tego przepisu w sferze możliwości kształtowania racjonalnego wymiaru kary. Po drugie, nawiązuje do kwestii temporalnych związanych z konstrukcją czynu ciągłego. Przypomina zarys toczącego się na gruncie doktryny, ale obecnego również w orzecznictwie sporu co do kwestii czasu popełnienia przestępstwa ciągłego. Zwraca uwagę na relatywizm towarzyszący ocenie tej kwestii. Przywołuje jednocześnie przykłady ilustrujące, jak różne w praktyce mogą być skutki stosowania prawa w razie przyjęcia jednej z będących w obiegu opcji interpretacyjnych. Po trzecie wreszcie, sygnalizuje zagadnienie następstw wejścia w życie regulacji przepisu art. 57b k.k. w kontekście tak zwanej kolizji ustaw w czasie w rozumieniu art. 4 § 1 k.k., rodzącej potrzebę wyboru ustawy dla sprawcy czynu zabronionego względniejszej.
