Przedmiotem niniejszego opracowania jest instytucja przerwy w celu podjęcia leczenia lub rehabilitacji. Z racji tego, że jest to szczególny mechanizm pozakodeksowy przeznaczony dla skazanych uzależnionych, rozważania autora zmierzają w dwóch kierunkach.
Po pierwsze, podjęto próbę ustalenia, na ile ta instytucja jest spójna z całością systemu wykonywania kar i środków penalnych, zwłaszcza na tle ostatnich zmian w kwestii odstępstw od zasady ciągłości wykonania kary. Po drugie, dokonano drobiazgowej analizy poprawności regulacji tego przepisu pod kątem jego skutecznego i zgodnego z ratio legis zastosowania względem skazanych uzależnionych.