W latach osiemdziesiątych prasa nielegalna odegrała szczególną rolę w walce o przemiany ustrojowe w Polsce. Czasopisma drugoobiegowe były jednym z głównych narzędzi sprzeciwu wobec polszczyzny oficjalnej, a także skutecznym środkiem walki z władzą komunistyczną. Wpisują się one wyraźnie w szersze zjawisko samoobrony językowej w ustroju totalitarnym, scharakteryzowane trafnie przez I. Kamińską-Szmaj. Szczególną rolę odegrał tu Kraków, który według najnowszych badań był drugim co do wielkości ośrodkiem niezależnego ruchu wydawniczego. Od 1976 do 1990 roku wydawano w nim kilkaset druków ciągłych różnego rodzaju. Krakowska prasa drugiego obiegu jest cennym źródłem do badań języko- i prasoznawczych. Artykuł opisuje różnorodne możliwości i perspektywy badań lingwistycznych tego niezwykle ciekawego materiału, ciągle jeszcze słabo opisanego pod względem używanego w nim języka.