Celem artykułu jest przedstawienie różnych zakresów funkcjonowania i odmiennych sposobów rozumienia terminów najczęściej pojawiających się w polskim piśmiennictwie w odniesieniu do rzeczowników rodzaju żeńskiego nazywających kobiety. Swoisty chaos terminologiczny rodzi się z jednej strony z różnych, częstokroć niezgodnych definicji nazw żeńskich/feminatywów przytaczanych przez badaczy i badaczki języka, z drugiej zaś — z obecności również w kręgach nieakademickich kontrowersji i sporów wokół zagadnienia językowej niewidzialności kobiet, które owocują pojawianiem się w komunikacji publicznej potocznych użyć czy wręcz wariantów naukowych terminów. Autorki przybliżają wypracowany we wrocławskim ośrodku badawczym sposób rozumienia terminu nazwy żeńskie i charakteryzują go na tle innych koncepcji; przedstawiają przy tym założenia terminologiczne leżące u podstaw Słownika nazw żeńskich polszczyzny (2015). W artykule omówiono także kwestię ewolucji użyć terminu naukowego feminatywum i jego przenikanie do polszczyzny ogólnej, jak również pojawiające się w obiegu potocznym innowacje nazewnicze (żeńska końcówka).