Sygnalizacja luk i uchybień w prawie stanowi jedną z kompetencji Trybunału Konstytucyjnego. Z uwagi na brak konstytucyjnego umocowania oraz ich niewiążący charakter postanowienia sygnalizacyjne pełnią uboczną rolę w działalności orzeczniczej Trybunału. W artykule poddano analizie orzecznictwo sygnalizacyjne z lat 2014–2020, a więc wydawane po zmianie ustawy o TK oraz w okresie tak zwanego sporu wokół Trybunału Konstytucyjnego. W szczególności poruszono problematykę adresata postanowień sygnalizacyjnych, zdań odrębnych do postanowień sygnalizacyjnych oraz kwestię niewiążącego charakteru postanowienia sygnalizacyjnego i reakcji na postanowienie sygnalizacyjne. W zakończeniu zwrócono uwagę na korzyści płynące z istnienia tej funkcji. Celem artykułu jest ukazanie praktyki stosowania tej instytucji, wskazanie regularności, z jaką Trybunał korzysta z funkcji sygnalizacyjnej, oraz weryfikacja skuteczności postanowień sygnalizacyjnych wydanych w badanym okresie. Okazuje się bowiem, że realizacja zaleceń sygnalizacyjnych jest niska. W rozważaniach zwrócono również uwagę na niewłaściwą praktykę wskazywania adresatów sygnalizacji i propozycję zmian legislacyjnych w tym zakresie.