Horyzontalny wymiar zasady subsydiarności — uwagi w kontekście koncepcji decentralizacji i samorządu terytorialnego Tadeusza Bigi

Abstrakt

Spojrzenie przez pryzmat wyników badań prof. Tadeusza Bigi na temat związków publicznoprawnych na problematykę zasady pomocniczości doskonale obrazuje sprzężenie, w jakim pozostają zasady decentralizacji i subsydiarności. Zasady te znakomicie się uzupełniają, wskazując na określony sposób sprawowania władzy — opartej na zrozumieniu publicznej roli, jaką mogą i powinni odgrywać w życiu publicznym obywatele i tworzone przez nich instytucje; władzy zdolnej do dzielenia się zadaniami publicznymi z podmiotami prywatnymi (obywatelami, ich grupami, wspólnotami, tworzonymi przez nich organizacjami) i wspierającej ich inicjatywy.

Współcześnie obok wymiaru wertykalnego coraz istotniejszą rolę odgrywa również horyzontalny wymiar zasady subsydiarności. Jego istotą jest zapewnienie takiego sposobu wykonywania zadań publicznych, by w jak największym stopniu były one realizowane przez instytucje społeczeństwa obywatelskiego. Organy administracji publicznej, w tym jednostki samorządu terytorialnego, stanowią w takim modelu struktury pośredniczące pomiędzy obywatelami a państwem. Wymaga to stworzenia swoistego „podziału pracy” między sektorem publicznym a obywatelskim.