Metodologiczna tożsamość antropologii bezpieczeństwa. Prolegomena

Abstrakt

Całkowite bezpieczeństwo człowieka jest wyjątkowym stanem, ponieważ w dalszym ciągu dzie-limy z innymi gatunkami podstawowe cechy ukształtowane w ciągu historii naturalnej. Wyjątkowość ludzkości wynika jednak z tworzenia przez nią szeroko rozumianej kultury. Powstający nurt antro-pologii bezpieczeństwa, ma związki z badaniami nad kulturą przez antropologię fizyczną, filozo-ficzną czy religijną, ale głównie jest on związany z antropologią społeczno-kulturową, co implikuje potrzebę włączenia w nią elementów kulturoznawczych. Odnosząc się z kolei do filozoficznych pod-staw kwestii dotyczących bezpieczeństwa, antropolog bezpieczeństwa powinien koncentrować się na antropologicznych i kulturoznawczych aspektach dążeń ukierunkowanych na uzyskiwanie stanu wolności od zagrożeń. Tym samym obszarem badań dla antroposekuritologicznego nurtu nauki, który może być interpretowany jako subdyscyplina nauk o bezpieczeństwie, jest de facto całe spek-trum elementów kultury bezpieczeństwa. Kultura bezpieczeństwa stanowi zjawisko występujące w całym obszarze ogromnego dorobku kultury ludzkiej, towarzyszące rozwojowi człowieka od za-rania jego dziejów bez względu na to, czy w danym kontekście kulturowo-czasowo-przestrzennym ma tego świadomość, czy też kreuje to zjawisko i jego funkcjonowanie w sposób intencjonalny.