Artykuły
Niniejszy artykuł przedstawia poglądy autora na charakter prawny instytucji doprowadzenia skazanego do odbycia kary pozbawienia wolności w związku z nowelizacją Kodeksu karnego wykonawczego, która weszła w życie 1 stycznia 2023 roku. Wprowadzona zmiana odmiennie uregulowała czynności doprowadzenia skazanego do odbycia orzeczonej kary. Wcześniejsze regulacje w tym zakresie nie budziły większych wątpliwości, a samo polecenie doprowadzenia skazanego do aresztu śledczego nie miało charakteru decyzji procesowych. Były to czynności techniczno-administracyjne wykonywane przez prezesa sądu (przewodniczącego wydziału, upoważnionego sędziego, a w wielu sądach przez kierownika sekcji wykonawczej albo sekcji wykonywania orzeczeń). Dokonana zmiana przepisów może prowadzić do rozbieżności w ocenie charakteru prawnego tej instytucji, który wymaga nowej interpretacji. W ocenie autora polecenie doprowadzenia ma również charakter merytoryczny i procesowy, a nie tylko administracyjny. Za taką koncepcją przemawia fakt, że z tym poleceniem wiąże się faktyczne zatrzymanie, a następnie osadzenie skazanego w areszcie śledczym czy zakładzie karnym, co związane jest z rzeczywistym pozbawieniem wolności. Występują zatem tutaj elementy czynności procesowej znacznie wykraczające poza sferę administracyjno-techniczną. Skoro występują faktyczne zatrzymanie i osadzenie, to należy umożliwić skazanemu zaskarżenie takiej decyzji, a zatem będzie to kolejna gwarancja procesowa w postępowaniu wykonawczym, jak również działanie urzeczywistniające konstytucyjne prawa jednostki, w tym skazanego. Te nowe zapatrywania co do charakteru prawnego instytucji polecenia doprowadzenia, w związku z dokonanymi w tym zakresie zmianami, prowadziłyby do ewolucji prawa karnego wykonawczego i jego unowocześnienia, ale niekoniecznie do racjonalności jego stosowania.
Konstytucja RP z dnia 2 kwietnia 1997 roku (Dz.U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483, zm. Dz.U. z 2001 r. Nr 28, poz. 319).
Ustawa z dnia 5 sierpnia 2022 roku o zmianie ustawy — Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2022 r. poz. 1855).
Dąbkiewicz K., Kodeks karny wykonawczy. Komentarz, LEX/el. 2020.
Doda Z., Grajewski J., Postępowanie karne w świetle orzecznictwa SN, „Przegląd Sądowy” 1996, nr 6, s. 55–56.
Hołda Z., Postulski K., Kodeks karny wykonawczy. Komentarz, Gdańsk 2005.
Postulski K., Glosa do postanowienia SN z dnia 11 stycznia 2006 r., I KZP 56/05, teza 2, „Przegląd Sądowy” 2006, nr 7–8, s. 251–258.
Postulski K., Kodeks karny wykonawczy. Komentarz, Warszawa 2017.
Stefański R., Przegląd uchwał Izby Karnej Sądu Najwyższego w zakresie prawa karnego procesowego za 2006 rok, teza 6, „Wojskowy Przegląd Prawniczy” 2007, nr 2, s. 92–142.
Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 1991 roku, V KZP 24//90, OSP 1991, nr 11–12, poz. 293.
Postanowienie SN z dnia 11 stycznia 2006 roku, I KZP 56/05, OSNKW 2006, nr 2, poz. 14.
Wyrok SA we Wrocławiu z dnia 15 lutego 2016 roku, II AKzw 234/16, LEX nr 1993066.