W artykule śledzę taktyki przywoływania (i unikania) wcześniejszych nazw współczesnego Wrocławia jako elementu tworzenia jego dziedzictwa kulturowego. Na przykładzie opracowań historycznych i wykorzystując metodę analizy dyskursu, pokazuję mechanizmy kreowania różnie akcentowanych przeszłości miasta. Opierając się na użyciu nazwy historycznej (na przykład Breslau) czy konsekwentnie tylko współczesnej (Wrocław), wskazuję, że za strategią wyboru nazwy stoją odmienne, ideologicznie uwarunkowane, narracje. Jedni badacze, używając wcześniejszych, historycznych nazw miasta, tworzą obraz ciągle zmieniającego się europejskiego ośrodka miejskiego, natomiast drudzy, posługując się wyłącznie współczesną nazwą, konstruują obraz miasta jako kontynuatora wielowiekowej miejskiej tradycji, z dominacją polskiej perspektywy narracji historycznej.