DERYWACYJNA KONCEPCJA WYKŁADNI W PRAWIE UE
Derywacyjna koncepcja wykładni autorstwa Zygmunta Ziembińskiego i Macieja Zielińskiego jest jedną z dwóch, obok semantycznej intensjonalnej klaryfikacyjnej sformułowanej przez Jerzego Wróblewskiego, powstałych w powojennej polskiej teorii prawa normatywnych koncepcji wykładni. W doktrynie prezentowany jest pogląd, zgodnie z którym wykładnia dokonywana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej miałaby odpowiadać szerokiemu, walidacyjno-derywacyjnemu ujęciu wykładni, a to ze względu na charakter źródeł prawa UE oraz wyraźny w tym przypadku element walidacyjny wykluczający sytuację izomorfii. Rozważania dotyczące kwestii walidacyjnych, uwzględniające różnorodność źródeł prawa unijnego, są bardzo cenne, szczególnie wobec faktu, że źródła prawa Unii Europejskiej bardzo różnią się od źródeł prawa krajowego. Akceptacja ujęcia derywacyjnego wydaje się nie do pogodzenia z doktryną acte clair. Z drugiej strony praktyka interpretacyjna prawa Unii Europejskiej, związana z wielością podmiotów pełniących funkcje prawodawcze, wymogiem wykładni prowspólnotowej przyjaznej, jednolitej, technicyzacją większości regulacji prawa Unii Europejskiej oraz wielojęzycznością przepisów prawa unijnego stawia wyzwania przed koncepcją derywacyjną.