DYREKTYWA PREWENCJI OGÓLNEJ W UJĘCIU EMPIRYCZNYM.
BADANIA WŁASNE
Niniejszy artykuł stanowi rezultat badań ankietowych, które przeprowadzono wśród sędziów-karnistów, orzekających w najwyższych instancjach krajowych tj. w Izbie Karnej i Wojskowej Sądu Najwyższego oraz w sądach apelacyjnych. Zawarte w nim informacje przedstawiają poglądy wspomnianej grupy badawczej na temat racjonalizacji ogólnoprewencyjnej. Zaprezentowane w tym opracowaniu analizy pozwoliły na sformułowanie kilku wniosków. Na podstawie zebranego materiału ustalono, że sędziowski wymiar kary opiera się na racjonalizacji wielodyrektywalnej. Z udzielonych odpowiedzi wynikało również, że przy interpretacji dyrektywy ogólnoprewencyjnej uwzględnienia wymagają nie tylko elementy pozytywno-, ale również negatywnoprewencyjne. Warto też zaznaczyć, że jako czynniki determinujące treść wskazania ogólnoprewencyjnego ankietowani wskazali najczęściej własne doświadczenia życiowe oraz zawodowe, co niewątpliwie odbiegało od propozycji wykładni dyrektywy ogólnoprewencyjnej, wyrażonej w Uzasadnieniu do projektu kodeksu karnego z 1997 r. Ponadto w wypowiedziach respondentów dostrzeżono także wyraźne zdystansowanie wobec ewentualnych ingerencji nowelizacyjnych w treść art. 53 § 1 k.k. Jak można przypuszczać, tego rodzaju zachowawcza postawa odzwierciedlała najprawdopodobniej wieloletnią praktykę powoływania w uzasadnieniach wyroków dyrektywy prewencji ogólnej.
Powyższe informacje stanowią tym samym materiał poznawczy, pomocny przy weryfikacji dotychczasowych wyobrażeń czy obiegowych osądów, jakie sformułowano na temat dyrektywy ogólnoprewencyjnej w doktrynie oraz w orzecznictwie.