Putting an End to “Man”: Nature and the Human in Hegel, Becoming-Animal and Abolitionism

Abstrakt

Artykuł ma na celu rekonstrukcję różnicy między ontologiami Hegla i Deleuze’a. Zagadnienie natury i Człowieka w obu filozofiach pozwala dostrzec fundamentalną ontologiczną niezgodność obu filozofii. Według Hegla natura jest zarazem prawdziwie zewnętrzna względem idei i stanowi (jako taka) moment w ruchu pojęcia, który pozwala mu stać się tym, czym ono jest. Deleuze z kolei powraca do ontologii przedkantowskiej, nie porzucając transcendentalnego poziomu analizy. Pozwala mu to przyznać naturze prawdziwą zewnętrzność, a tym samym przekształcić dialektykę w mechanizm otwarcia na niewyczerpalne zewnętrze, nie zaś mechanizm potwierdzania prymatu pojęcia. Przypadek stawania-się-zwierzęciem ukazuje polityczne konsekwencje tego ontologicznego wyboru: można je bowiem rozumieć jako sposób na położenie kresu „Człowiekowi”, co stanowi przedsięwzięcie zgodne z celami abolicjonizmu.