Tekst stawia sobie kilka zadań związanych z Deleuzoguattariańską nomadologią. Dokonawszy zwięzłej rekonstrukcji tego pojęcia, proponuje on odczytanie oparte na wybranych – komonistycznych, autonomistycznych i posthumanistycznych – tropach. Nomadyzm w tym odczytaniu rozumiany jest przede wszystkim jako ruch anulowania grodzeń i oporu wobec nich, ruch podtrzymujący witalne relacje z dobrami wspólnymi. Jednocześnie, tekst poddaje krytyce pewne obecne u Deleuze’a i Guattariego tendencje, które takie odczytanie utrudniają: abstrakcję, deterytorializację i ponowoczesny nietzscheanizm. Druga część artykułu podejmuje zagadnienie nawyku, ciągle w Deleuzoguattariańskiej perspektywie. Kontestuje ona tradycyjną opowieść o własności prywatnej jako warunku wykształcania dobrych nawyków i wskazuje na wiele przykładów „nawyków nomadycznych”, poza osiadłymi, mieszczańskimi i kapitalistycznymi modelami reprodukcji społecznej. Argumentuję, że tak pojęte nawyki mogą być uznane za antropologiczną podstawę uwspólniania.