Niniejszy artykuł stanowi próbę analizy relacji między transkobiecymi fantazjami o skrajnym, sadomasochistycznym uprzedmiotowieniu w relacjach seksualnych a społecznymi mechanizmami produkcji płci. Na bazie metod mieszanych (analiza materiałów literackich, autoteoria, krytyka feministyczna) sytuuje on problem sadomasochizmu i transkobiecości w kontekście patriarchalnych norm kobiecości oraz pragnienia ucieleśnienia tych norm jako formy afirmacji płciowej. Odrzucając perspektywy trans-ekskluzywne, postuluje możliwość rozumienia transkobiecych fantazji o uprzedmiotowieniu jako celowej strategii przejmowania kontroli nad środkami produkcji płci, której zrozumienie wymaga jednak wyjścia poza opozycyjne ramy zakładające, że sprawczość istnieje wyłącznie jako brak uległości.