Debaty nad polityką literatury po roku 1989 toczą się w krytyce i badaniach literaturoznawczych niemal stale – w kolejnych dyskusjach i sporach powraca zwłaszcza kategoria „zaangażowania”. Jedną z głównych bolączek tych debat jest nazbyt intuicyjne traktowanie istotnych kategorii: mylenie analizy klasowej z wulgarnym socjologizmem, autonomii z indywidualistycznym zamknięciem, postulatów dehierarchizujących z krytyką antyintelektualną. Dlatego w niniejszym numerze namawiamy do ponownego przemyślenia historii lewicowej krytyki literackiej dwudziestolecia międzywojennego, do zakwestionowania i sproblematyzowania domyślnego stanu wiedzy o tej części przedwojennej krytyki, która wypowiadała się „ze stanowiska lewicy”. W ramach numeru Obszary niewiedzy. Lewicowa krytyka literacka refleksji poddano międzywojenne dyskusje skupione wokół takich kategorii jak awangarda, edukacja partycypacyjna, teatr ludowy i robotniczy czy uspołecznienie dziedzictwa kulturowego.