Artykuły zgromadzone w 48 tomie „Studiów Filmoznawczych” koncentrują się na pojęciu narracji rozumianej tradycyjnie jako istotny element konstrukcji świata przedstawionego dzieła, sposób opowiadania konstytuujący fabułę, zatem w sensie dosłownym, jak i bardziej metaforycznie, jako zespół form warunkujących rozmaite podejścia do rzeczywistości i taktyki jej medialnego przetwarzania.

Z jednej strony interesują nas więc obecne w filmach sposoby i formy artykulacji oraz praktyki opowiadania (wizualne i pozawizualne), z drugiej — towarzyszące im strategie komunikacyjne oraz mechanizmy wytwarzania różnych dyskursów: medialnych, światopoglądowych, ideologicznych oraz tożsamościowych. Autorki i autorzy tekstów skupiają się przy tym zwłaszcza na narracjach, które odzwierciedlają przemiany tożsamości kulturowych w warunkach globalizacji, śledząc zarówno perypetie tożsamości mocnej w jej wymiarze etnicznym, narodowym, rasowym, płciowym itp., jak i tożsamości słabej, płynnej, determinowanej kulturą upozorowania i stanem globalnej świadomości.