Tom 132 (2010): Redundanzmechanismen im Deutschen an ausgewählten Beispielen aus der Phonetik und aus der Morphologie

Otaczający nas świat jest wysoce redundantny – to stwierdzenie implikuje fakt, że redundancja staje się zjawiskiem podlegającym analizom w różnych dziedzinach nauki. I tak oto w genetyce postrzega się ją jako powtarzalność tych samych lub nawet różnych elementów służących do zapewnienia skuteczności realizacji określonego zadania. Nie ulega więc wątpliwości, że redundancji w genetyce nadaje się jednoznacznie pozytywną rolę. Szersze znaczenie i więcej funkcji przypisuje się redundancji w teorii informacji. Według tej teorii redundancja kojarzona jest, po pierwsze, z informacyjną nadokreślonością komunikatu, po drugie, z istnieniem takich części komunikatu, które nie niosą informacji i po trzecie, z zapewnieniem skutecznej funkcji ochronnej w razie zaburzeń w procesie przesyłania komunikatu. Swoiste odzwierciedlenie wymienionych zadań i funkcji redundancji zauważamy w różnorakich systemach semiotycznych. (...) Redundantne są systemy skonwencjonalizowanych gestów, rytuałów, symboli aktywowanych w różnych procesach komunikacji społecznej. Zrozumiałe jest więc, że zjawisko redundancji jest obecne również w języku, a co za tym idzie także w językoznawstwie. Istniejące w literaturze przedmiotu analizy tego zjawiska ograniczają się jednak tylko do niektórych gałęzi językoznawstwa (np. fonologia, stylistyka, dydaktyka języków obcych). Brak kompleksowych prac ujmujących całość problematyki dotyczącej redundancji w języku nie może jednak dziwić, zważywszy zasięg jej występowania we wszystkich strukturach języka, jego procesach rozwojowych, systemach jego opisu itp. Różne bywają też w językoznawstwie nie tylko same definicje redundancji, ale też jej wartościowanie jako zjawiska towarzyszącego poszczególnym formom lub procesom językowym.” Ze Streszczenia