Lucía Egaña przedstawia wizję transfeministycznego przejęcia kapitalistycznych technologii poprzez ich ponowne powiązanie z cielesnym doświadczeniem. Władza operuje na ciałach, zatem pytanie o transfeministyczną technologię to pytanie o dysydenckie formy ucieleśnienia. Według Egañii to one mogą przekształcić naszą relację z technologią przez wprowadzenie do niej błędów i zakłóceń. Dlatego postuluje otwieranie kodów – komputerowych i kulturowych – i ich ponowne użycie do tworzenia oddolnych, nieopatentowanych i dysydenckich form technoucieleśnienia.