Współczesne systemy parlamentarne, oparte na osiemnastowiecznych ideach suwerenności ludu, w znaczącej części składają się z unikameralnych organów legislacyjnych. Trend ten, zaznaczający się w ostatnim półwieczu, wypiera powoli tradycyjne dwuizbowe ciała, na co wskazują statystyki Unii Międzyparlamentarnej.
Wywodzące się z instytucji rad królewskich organy mają bardzo bogatą historię. Ich genezy można doszukiwać się w islandzkim Althingu oraz średniowiecznych zjazdach germańskich. Tradycyjny parlament, ukształtowany w Anglii, stał się instytucją modelową, torując drogę ciałom złożonym z więcej niż dwóch izb. Współcześnie jednak badacze próbują odnaleźć fenomen w czterech modelach dwuizbowości: nordyckiej, izby samorządowej, federalnej oraz refleksji i rozwagi. Autor artykułu próbuje znaleźć rozwiązanie tego problemu w Polsce, podejmując się historycznego i komparatystycznego porównania, kładąc nacisk na współczesne działania ustawodawcze.
