Kryzys azjatycki z 1997 roku stanowi cenne źródło doświadczeń dla gospodarek wschodzących jeśli chodzi o rolę systemu finansowego w fazie szybkiego rozwoju gospodarczego. W niniejszym opracowaniu analizie poddano wydarzenia kryzysowe z 1997 roku w kontekście pożądanego kierunku rozwoju systemu finansowego. Podjęte badania wskazują, że cechą charakterystyczną finansowania dłużnego w gospodarkach azjatyckich przed 1997 rokiem było rosnące podwójne niedopasowanie bilansowe (double mismatch dillema), to jest dotyczące terminów wymagalności oraz waluty pozyskiwanego finansowania. Błędem było oparcie wzrostu gospodarczego na zagranicznym krótkoterminowym finansowaniu nominowanym w walutach obcych. Studia nad kryzysem azjatyckim wskazują, że odpowiednio rozwinięte krajowe rynki finansowe powinny stanowić konkurencję wobec zagranicznych, zwłaszcza w gospodarkach wschodzących, a dywersyfikacja finansowania gospodarki, jeśli chodzi o pochodzenie środków (krajowe lub zagraniczne), może stanowić narzędzie wydłużenia terminów wymagalności pożyczek oraz redukcji niedopasowania walutowego oraz w konsekwencji zwiększać odporność gospodarki na szoki zewnętrzne.
