Krajowa sieć ekologiczna Ukrainy jako zintegrovany system terytorialny
Składowymi częściami krajowej sieci ekologicznej Ukrainy są obszary węzłowe tereny przyrodnicze, tj. tereny szczególnie chronione, osnowę których składają obszary i obiekty funduszu rezerwowego Ukrainy; obszary łączące korytarze ekologiczne, gdzie odbywa się migracja i wymiana materiału biologicznego; strefy buforowe, funkcją których jest ochrona obszarów węzłowych i łączących; obszary rekonstruowane, które zapewniają nie naruszalność ekosieci, oraz względem których powinny być przeprowadzone na tych miastowe czynności z przywrócenia pierwotnego stanu naturalnego.
Systemotwórczą rolę, w głównej mierze, pełnią korytarze ekologiczne i strefy buforowe, które wykonują funkcję łączącą i ochronną wobec reszty części składowych oraz innych elementów krajowej sieci ekologicznej, a także zapewniają jej jedność systemową. Obszary rekonstruowane, swoją drogą, powołane są zapewnić integralność przestrzenną, a obszary węzłowe stanowią jądra sieci ekologiczna, w celu ochrony i odnowienia których buduje się funkcjonalny system ekosieci.
Systemowy charakter ekosieci polega na tym, iż: jest to zintegrowany system pochodzenia przyrodniczego i antropogenicznego; składa się ona z funkcjonalnych części składowych: przyrodniczego, organizacyjno-prawnego oraz instytucjonalnego komponentów; jedność ekosieci zapełnia sprawny mechanizm jej formowania; przyrodniczy komponent ekosieci stanowią jej części składowe: obszary węzłowe, obszary łączące, strefy buforowe oraz obszary rekonstruowane; wszystkie części składowe ekosieci są powiązane i zależne od siebie; konsolidacyjnymi cechami ekosieci są jej cel ostateczny oraz jednolite zasady tworzenia, funkcjonowania i ochrony.
Krajowa sieć ekologiczna Ukrainy ze swą własną strukturą, która jest przejawem jej wewnętrznej integracji, powinna spełniać kryteria formowania Europejskiej sieci ekologicznej, oraz posiadać odpowiednie właściwości systemowe, bowiem została do niej zewnętrznie integrowana w jakości jej części składowej.