Norweskie media, i środowisko dziennikarskie w ogóle, od wielu lata zmagają się z kryzysami wywołanymi przez cyfryzację i globalizację: zwiększoną podażą i dostępnością darmowych mediów cyfrowych, spadkiem czytelnictwa i wpływów z reklamy w mediach drukowanych, zwolnieniami dziennikarzy i niepewnością co do przyszłego kształtu wiadomości. Już samo współistnienie tych czynników wystarczyłoby, żeby doprowadzić do głębokich przeobrażeń demokratyczno-korporacyjnego systemu medialnego Norwegii. Można było się spodziewać, że wybuch pandemii w 2020 zaostrzy wymienione tendencje kryzysowe i potencjalnie doprowadzi do zmian na poziomie systemowym. Jednak mediom w Norwegii udało się przetrwać pandemię bez większego uszczerbku, a z całą pewnością nie zatrzęsły się z jej powodu w posadach. Celem niniejszego artykułu jest omówienie możliwych przyczyn tego stanu rzeczy: strategii przyjętych przez media w trakcie pandemii, polityki medialnej władz podyktowanej jej wybuchem oraz długofalowych konsekwencji cyfrowej transformacji mediów.
