W artykule autorka skupia się na kategorii chwastu, jego dyskursywnym osadzeniu, ale też politycznym — rewolucyjnym — potencjale. Analizuje język opisujący rośliny inwazyjne i ich reprezentacje. Interpretuje również wybrane prace artystyczne (Chwasty Dagny Jakubowskiej i Nawłoć Cecylii Malik), aby wskazać nowe możliwości nawiązywania relacji z odrzucanymi roślinami i ich polityczny potencjał. Zderzenie z sobą tych dwóch narracji ujawnia nieuchwytność roślinnych Innych. Chwasty nie mieszczą się już w obecnych kategoriach normatywnych, które dzielą gatunki na pożądane i niebezpieczne. W powstającym pęknięciu możliwe staje się ukazanie emancypacyjnego potencjału kategorii chwastu, która nie tylko może zmienić stosunek do samych roślin, lecz także umożliwić społeczną transformację dążącą do współistnienia z nie-ludzkimi bytami. To właśnie chwasty, odporne i mające wielkie zdolności adaptacyjne, mogą stać się źródłem inspiracji dla strategii przetrwania w niepewnym, współczesnym świecie.