Uczestnictwo w kulturze to nie monolog. W akcie uczestnictwa dochodzić musi do dialogu, do potencjalnej współpracy powstałej z wzajemnego porozumienia lub krytycznego oglądu. Zakładając różny stopień autorefleksji i krytyczności, partycypacja zmierza do rozpoznania pewnego oporu, przeszkody, jaką stawia rzeczywistość. To nie gładkie, rozproszone percypowanie świata, lecz napotykanie na niezgodę, poważne, odpowiedzialne traktowanie tego, kto (co) stoi po drugiej stronie dialogicznej wymiany. A to rodzi potrzebę bezpośredniego działania, czynnego zaangażowania, aktywizmu. Autorzy zaprezentowanych w 19 numerze „Prac Kulturoznawczych” artykułów pokazują Czytelnikowi różne rodzaje praktyk: artystyczne, polityczne, naukowe, podróżnicze. Łączy je, w różnym stopniu eksponowana, perspektywa performatywna. Dla każdego z Autorów bowiem istotny jest podmiot sprawczy oraz jego skłonności do myślenia krytycznego i choćby drobnego kwestionowania rzeczywistości, stawiając jej opór.