Dlaczego fotografia znaczyła (w 1847) jako sztuka więcej niż kiedykolwiek wcześniej?

Abstrakt

Pod koniec XX wieku fotografie krajobrazowe, które nigdy nie miały mieć charakteru artystycznego, zaczęły odgrywać centralną rolę w krytyce pewnego pojęcia sztuki. Rosalind Krauss rozpoczyna swój atak na modernizm od przywołania indeksalnych cech fotografii, stawiając za wzór dziewiętnastowieczne fotografie krajobrazowe Timothy'ego O'Sullivana. Niniejszy esej rozważa model Krauss w odniesieniu do tego, w jaki sposób Césara Aira przedstawia XIX-wiecznego malarza pejzażystę Johanna Moritza Rugendasa – stawiając, jak sądzę, w centrum problem fotografii. Konceptualnie przekształcając pejzaż – locus classicus kryzysu sztuki modernistycznej - za pośrednictwem postaci Rugendasa, Aira przekształca gatunek malarski w alternatywną, nacechowaną neuroestetycznie „procedurę”. Malarz-pejzażysty Aira staje się fotografem i służy, jak sądzę, zarówno za symbol własnego stosunku Airy do pisania, jak i za artefakt postartystycznego świata Krauss.