Pandemia, z jaką się wciąż zmagamy, nie jest zjawiskiem nowym. Novum jest natomiast szybkość, z jaką rozprzestrzenia się SARS-CoV-2, stanowiący bezpośrednie zagrożenie dla życia i zdrowia obywateli. I choć wiadomo było, że pojawi się kolejna pandemia, nie zrobiono nic, by jej zapobiec. Stąd pytania: dlaczego państwa nie zareagowały wcześniej i dlaczego Unia nie włączyła się w działania na wcześniejszym etapie? Co determinowało tę pasywną postawę? Czy w przypadku UE przesądziły względy natury politycznej, czy może brak kompetencji? Celem artykułu jest ukazanie podmiotów i działań, jakie podejmowały z uwagi na zakres swoich kompetencji. Na użytek rozważań, dla których teoretycznym punktem odniesienia jest koncepcja wielopoziomowego zarządzania, przyjęta została teza, że ochrona zdrowia publicznego wymaga wspólnych działań, podejmowanych na wielu poziomach i koordynowanych wspólnie.