Artykuł przedstawia historyczne korzenie regionalizmu we Włoszech. Jego celem jest zbadanie, w jakim stopniu procesy historyczno-polityczne nadają regionalizmom w Italii stosowną dynamikę. Żeby lepiej zrozumieć pojęcie regionalizmu, należy spojrzeć na historię całego kraju. Przez wieki historia Italii była historią różnych jednostek politycznych, które walczyły między sobą o władzę oraz wchodziły w konflikty poza granicami państwa. Występowały między nimi głębokie różnice w wykształceniu i w świadomości propaństwowej, a co najistotniejsze — można było je dostrzec w języku, kulturze, mentalności czy na podłożu ekonomicznym. Nowo ukształtowane państwo nie wykształciło poczucia przynależności do narodu. Punktem zwrotnym w zakresie formowania się autonomii regionalnej było nadanie konstytucji Republice Włoskiej w 1947 roku. Zwiększono kompetencje i autonomię regionów. Obecnie istnieje kilkadziesiąt prawicowych organizacji regionalnych, które walczą o autonomię. Walkę o separatyzm regionalny prowadzi przede wszystkim Lega Nord — Liga Północna, partia polityczna dążąca do niezależności północnych części Włoch, tak zwanej Padanii; na Południu zaś mieszkańcy Neapolu utworzyli Lega Sud Ausonia — Ligę Południową. Niemniej regionalizm we Włoszech można traktować przede wszystkim jako ruch społeczno-kulturowy.