Artykuł jest analizą relacji istniejącej pomiędzy działaniami populistów w Polsce a prawami kobiet oraz miejscem strategicznej litygacji w tej relacji. Autorka rozpoczyna od charakterystyki populizmu, by następnie zbadać, czy jego cechy występują w polityce partii Prawo i Sprawiedliwość. Następnie bada wizerunek kobiety promowany przez partię, a tym samym stosunek partii do praw kobiet, by ostatecznie odnieść się do ograniczeń tych praw, jakie nastąpiły w Polsce po 2015 roku. Głównym elementem zmian podlegającym analizie jest orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 2020 roku. W toku tej analizy powstaje wniosek, że populiści wprowadzają wybiórczą ochronę praw, opartą na stworzonym przez nich systemie wartości, a orzecznictwo Trybunału służy jako strategiczna litygacja. I to za jej pomocą wprowadzone zostały istotne zmiany w prawach kobiet, a dokładniej — ograniczenia ich autonomii cielesnej.