Artykuł analizuje technologię sonifikacji używaną w projektach artystycznych skoncentrowanych na wykorzystaniu roślin. Przytaczając historię rozwoju koncepcji biofeedbacku w pracach dźwiękowych z lat siedemdziesiątych XX wieku skupionych na badaniu roślin, autorka problematyzuje relację człowiek–obiekt w kontekście etyczności praktyk w przestrzeniach laboratorium i sztuki. Autorka koncentruje się na roli, w jakiej obsadza się obiekt badań, i na cechach, które przypisuje się organizmowi roślinnemu, by uznać go za partnera w procesie komunikacji.