Tytuł XI tomu „Prac Kulturoznawczych” nawiązuje do kategorii idiografizmu, którą upowszechnił na przełomie XIX i XX wieku niemiecki filozof Wilhelm Windelband. Zaproponował on, by za jej pomocą odróżniać nauki humanistyczne – jako skupione na opisie tego, co jednostkowe i niepowtarzalne – od nauk przyrodniczych, dążących do odkrywania praw uniwersalnych. Idea idiografizmu stała się dla autorów tekstów zamieszczonych w tym tomie punktem wyjścia do rozważań nad licznymi i zróżnicowanymi problemami współczesnej humanistyki. W tomie zawarte są artykuły teoretyczne, podejmujące wątek klasyfikacji nauk i poszukujące w ten sposób aktualnych odpowiedzi na pytanie o charakter nauk humanistycznych, a także prace definiujące na nowo miejsce idiografizmu we współczesnych badaniach antropologicznych i historiozoficznych. Obok nich można też znaleźć prace, w których nowy idiografizm rozpatrywany jest jako strategia badawcza na przykład w socjologii i w badaniach nad globalizacją, a także artykuły poświęcone historii teatru, kolekcjonerstwu i pejzażowi dźwiękowemu, w których została wykorzystana strategia opisu jednostkowych zdarzeń.