Лики старости в рассказах Наталии Толстой

Abstrakt

Pictures of elderliness in Nataliya Tolstoy’s short stories

Although the dusk of life is not the focus of Nataliya Tolstoy’s interests, it nevertheless occupies an important place among the issues dealt with by this keen observer and commentator of Soviet and Russian social realities. Assuming that the attitude to the elderly is ameasure of asociety’s humanism, the picture that emerges from Tolstoy’s works speaks very unfavourably of the society to which the writer belonged. The literary portraits of the members of the elder generation reveal the miserable conditions in which they lived in the Russia of the second half of the XX century. Few of her elderly protagonists’ lives are decent — understood here as both material well-being, whereby they can meet their basic needs and sometimes even foster their artistic and intellectual talents, and the access to spiritual goods and their families’ closeness and support, due to which in the twilight of their lives they can feel the sense of life and respect for themselves.

Oblicza starości w opowiadaniach Natalii Tołstoj

Mimo że jesień życia nie stanowi głównego obiektu zainteresowania Natalii Tołstoj, niemniej jednak problematyka ta organicznie wpisuje się w krąg zagadnień poruszanych przez tę wnikliwą obserwatorkę i komentatorkę rosyjskiej i radzieckiej rzeczywistości społecznej. Jeśli przyjąć, że stosunek do starości jest miernikiem humanitaryzmu społeczeństwa, to obraz, jaki wyłania się z kart utworów Tołstoj, wystawia niepochlebne świadectwo społeczeństwu, do którego należała sama pisarka. Zaprezentowane w opowiadaniach portrety starych ludzi są świadectwem zwykle bardzo niskiego standardu ich życia w Rosji drugiej połowy XX wieku. Tylko nieliczni spośród nich żyją godnie, w dobrobycie, pozwalającym zaspokajać im podstawowe potrzeby, a niekiedy nawet rozwijać potencjał twórczy. Pomaga w tym dostęp do dóbr duchowych oraz bliskość i wsparcie rodziny.