Танатологическая тематика в книгах Макса Фрая „Сказки cтарого Вильнюса”

Abstrakt

Thanatology in the Tales Of Old Vilnius by Maks Frai

Thanatological motives of the Tales Of Old Vilnius are inherent to Vilnius, a place where the actual author of this literary work, Svetlana Martynchik known as Maks Frai by her pen name, now lives. This inherence is due to the tendency of works written in foreign languages on the ter­ritory of Lithuania to construct the so-called local identity. Its main construct is the phenomenon of Vilnius which in Maks Fraiʼs interpretation acquires a particularly fantastic and mythological character and appearance, on the verge of conscience. Utilizing the semantic potential of mental models “the death of mine” and “the death of yours” in correlation with model “the death re­versed”, S. Martynchik generates certain thanatological conditions which are stipulated by “mir­aculous” ties between the “border city” Vilnius and its inhabitants. This eventually secures their victory over the death, thereby making Maks Fraiʼs thanatology distinctly “humanized”.

Tematyka tanatologiczna w książkach Maxa Freia z cyklu Bajki Starego Wilna

Tematyka tanatologiczna w Bajkach Starego Wilna nierozerwalnie związana jest z Wilnem, nowym miejscem zamieszkania autorki książek — Swietłany Martynczik piszącej pod pseudo­nimem Max Frei, i wynika przede wszystkim z nowej tendencji do tworzenia na Litwie literatury w języku obcym — budowania tak zwanej tożsamości lokalnej. Podstawowym fundamentem toż­samości lokalnej jawi się tu fenomen miasta, a Max Frei tworzy szczególny bajkowo-mitologicz­ny obraz oraz strukturę współczesnego Wilna, gdzie wzdłuż ulic przechodzi granica pomiędzy jawą i snem, życiem i śmiercią. Wykorzystując potencjał modeli semantycznych „śmierć własna” i „śmierć twoja” w relacji z modelem „śmierci odwróconej”, S. Martynczik formułuje różne tana­tologiczne problemy, wynikające z „cudownego” połączenia „miasta granicznego” Wilna i jego mieszkańców. W ostatecznym rozrachunku zespolenie to daje ludziom zwycięstwo nad śmiercią, a tanatologia Maxa Freia zyskuje bardziej „humanitarne” zabarwienie.