Синестетична інтенція словесного образу

Abstrakt

Synesthetic intention of verbal image

Fiction differs from other arts because of its universality, encompassed in the expressive ability of a word, which retains the original syncretic force. The word always sounds and looks. Verbal image arouses the imagination of the recipient and makes him create a picture. The writers resort to depictive-expressive abilities at the level of description, transfer of mental impressions. However, only in the twentieth century writers understood the synesthetic power of words comple­tely and started started searching for deep, walled-up in the original mythological consciousness, syncretic foundations. Modernists used such ability of words successfully. Synesthesia as a defi­ning principle of image creation is inherent to creativity of Bohdan Ihor Antonych and Vladimir Svidzinsky. Synesthetic intention of verbal images does not just create a unique style of each of these authors, but also witnesses their archetypal mythological thinking and reveals the ability of intuitive penetration into the depths of the word.


Synestetyczna intencja obrazu słownego

Literatura piękna wśród innych rodzajów sztuki wyróżnia się uniwersalnością, która spo­wodowana jest wyrażalną możliwością słowa zachowującego pierwotną synkretyczną siłę. Wyraz zawsze brzmi oraz wygląda. Słowny obraz pobudza wyobraźnię odbiorcy i zmusza go do malo­wania obrazu. Pisarze wykorzystują przedstawiająco-wyrażające możliwości wyrazów zwłaszcza na poziomie opisu, przekazywania wrażeń psychicznych. I tylko w XX wieku pisarze całkiem uświadomili sobie synestezującą siłę wyrazu i rozpoczęli poszukiwania podstaw synkretycznych, zawartych w pierwotnej świadomości archetypicznej. Bardzo owocnie posłużyli się taką możliwością słowa moderniści. Synestezja jako podstawa tworzenia obrazu artystycznego występuje w twórczości Bohdana Ihoria Antonycza i Włodzimierza Świdzińskiego. Synestetyczna intencja słownych obrazów nie tylko tworzy niepowtarzalny styl każdego z wymienionych wyżej autorów, lecz także decyduje o archetypiczności mitologicznego myślenia pisarzy i ujawnia intuicyjne możliwości przenikania w głąb wyrazu.