Тема старости в романе Гайто Газданова „Ночные дороги”

Abstract

A theme of old age in the novel Night Roads  by Gaito Gazdanov
 
In his literary works, Gaito Gazdanov — arepresentative of ayounger generation of the first wave of Russian émigré writers — has made frequent references to the theme of old age. Very often he analyzed the old age in the context of the meaning of life and death. His novel “Night Roads” is essential in this respect as the theme of old age and the attitude thereto is presented against the backdrop of the experiences of an owner of acafe, aprostitute Raldi and an elderly cab driver. The protagonists possess specific individual traits precisely described by the narrator.
The theme of old age provides, first and foremost, an opportunity to discuss the meaning of life and death, to present the dichotomy between limitations, senselessness of human existence, on the one hand, and experiencing the beauty of nature, music etc., on the other. This provides an opportunity to recollect the past, notably the young age. This resembles ahymn to life. The story starts with adescription of alife of an elderly woman on awheelchair and finishes with adescription of anewborn infant: this way the young new life supersedes the old, and life goes on as before.

Temat starości w powieści Gajto Gazdanowa Nocne drogi

Do tematu starości niejednokrotnie zwracał się w swojej twórczości przedstawiciel młodszego pokolenia pierwszej fali emigracji rosyjskiej, Gajto Gazdanow, najczęściej rozpatrując starość w kontekście sensu życia i śmierci. Ważna w tym zakresie jest powieść Nocne drogi, w której temat starości i stosunek do niej zostały zrealizowane głównie w historii właścicielki kawiarni, historii prostytutki Raldi, staruszka-kierowcy itd. Wszyscy bohaterowie mają cechy indywidualne, precyzyjnie uchwycone i wyrażone przez narratora.
Temat starości dla Gazdanowa to przede wszystkim możliwość rozważania o sensie życia i śmierci, pokazania kontrastu pomiędzy ograniczonością, bezsensem istnienia i przeżywaniem w tym życiu piękna przyrody, muzyki, możliwość powrotu we wspomnieniach do minionej epoki, do młodości. Jest to swego rodzaju hymn życia. Powieść zaczyna się od opisu staruszki na wózku inwalidzkim, znajdującej się na granicy życia i śmierci, a kończy narodzinami dziecka: starość stare ustępuje miejsce młodemu nowemu, a życie trwa dalej.