Tom 25 (2019)

Pojęcie supersystemu rozrywkowego funkcjonuje w badaniach nad tekstami kultury od 1991 roku, to jest od czasu opublikowania przez Marshę Kinder monografii poświęconej rodzącemu się w kulturze amerykańskiej w latach siedemdziesiątych XX wieku zjawisku szczególnie pojętej intertekstualności. Jej istota polegała na „powinowactwach z wyboru” między pojedynczymi tekstami kultury nie tylko w obrębie danego medium, lecz przede wszystkim ponad nim. To właśnie bowiem wielość mediów wykorzystywanych do tworzenia przekazu można uznać za warunek konieczny do pojawienia się supersystemu rozrywkowego; zarazem jego granice pozostają niedookreślone, albowiem dany supersystem może pojawić się w dowolnym medium (doświadczenie uczy jednak, że przeważać będą cyfrowe media audiowizualne). (...)

Prezentowane czytelnikowi rozważania mają charakter rekonesansu i wstępnych dopiero ustaleń — stąd tak szerokie spektrum tematów i sposobów ujęcia podejmowanych kwestii. Intencjonalnie mają też charakter zaproszenia do merytorycznej dyskusji naukowej, dzięki której stanie się możliwe zarówno wypracowanie wspólnej terminologii opisu zjawisk kulturowych, jak i podjęcie dyskusji nad możliwymi interpretacjami kulturowych praktyk codzienności.

Fragment Wprowadzenia autorstwa Adama Mazurkiewicza